روش تدریس یادسپاری

روش یادسپاری
روش یادسپاری یکی از قدیمی‌ترین و متداول‌ترین روش‌های آموزش در فرایند یاددهی-یادگیری به‌ویژه در رشته‌هایی چون آموزش زبان، ادبیات و تاریخ است.
هدف اصلی این روش ایجاد مهارت دریافت درست اطلاعات و ذخیره سازی آن‌ها در حافظه، به‌منظور بازیافت و به‌کارگیری آن‌ها در فعالیت‌های مختلف علمی است.
یادسپاری فعالیتی است که در تمام طول زندگی همیشه همراه ماست. ما در تمام مراحل زندگی ناگزیریم بسیاری از کلمات، رویدادها، مفاهیم و قوانین را که پیش‌از ما ساخت و ارائه شده‌اند به حافظه بسپارید تا بتوانیم با جهان پیرامون خود ارتباط برقرار کنیم. اما بسیاری از افراد دیدی منفی نسبت‌به روش یادسپاری در محیط‌های آموزشی دارند. آنان بر این باورند که در دنیای انفجار اطلاعات یادسپاری و یادآوری تمام یافته‌های علمی ممکن نیست و بنابراین نمی‌توان جایگاه مؤثر و ارزشمندی در فرایند آموزش داشته باشد، ازاین‌رو معلمان و مجریان برنامه‌های درسی باید شرایطی را فراهم کنند که دانش‌آموزان به‌جای انباشت فرآورده‌های علمی در ذهن، روش کسب اطلاعات و کاربرد آن‌ها را بیاموزند. (ماتیوس 1994) .
ازسویی‌دیگر بسیاری از منابع علمی و معرفت عمومی بر این نکته تأکید دارند که توانایی حفظ مطالب برای ثمربخشی ذهن، ضروری و بنیادی است. به باور آن‌ها یادسپاری به‌جای این‌که فعالیتی انفعالی و جزئی به شمار رود باید از امور ضروری و بنیادی در شناخت جهان امروز تلقی گردد. زیرا توانایی یادسپاری اطلاعات و بازیابی ارادی و تلفیق و ترکیب آن‌ها در فرایند فعالیت‌های ذهنی امری اجتناب‌ناپذیر است. درواقع یادسپاری اطلاعات در حافظه نوع یادگیری زبان معنادار است. (جویس و دیگران، ۱۳۸۴) .
ما با اطلاعات معناداری که در ذهن داریم می‌اندیشیم و با دیگران ارتباط برقرار می‌کنیم. اعمالی چون مقایسه تحلیل، استدلال، استنباط، انتقال معرفت و به‌ویژه بروز خلاقیت بدون داشتن اطلاعات معنادار، غیرقابل‌تصور است.