آموزش بزرگسالان در هندوستان

آموزش بزرگسالان در هندوستان
فرمت فایل: word
قابل ویرایش  می باشد
تعداد صفحه:18
چکیده
تاريخچه
تا اواخر جنگ جهاني اول، پيشرفت ناچيزي در حوزه آموزش بزرگسالان هند رخ داده و تنها به مدارس شبانه كلان شهرهاي كشور محدود گرديده بود. در همين اثنا برخي از شاهزادگان روشن فكر هندي متعلق به ايالات Baroda، Travancore و Mysore به افزايش حمايت هاي مالي خود از مدارس شبانه مبادرت نمودند. آن ها همچنين به احداث كتابخانه هاي روستايي طي قرن 19 و حمايت از اين مراكز پرداختند. از سوي ديگر رهبران ملي كه به هدايت و رهبري جنبش آزادي بخش مي پرداختند، به موضوع آموزش همگاني به عنوان بخش مهمي از اصل استقلال كشور توجه نمودند.اين در حالي است كه طي سال 1937 با به قدرت رسيدن مجلسين  سنا و نمايندگان رسيدگي بر امور آموزش بزرگسالان به دولت مركزي تفويض گرديد. در همين اثنا سري مبارزات با بي سوادي و سوادآموزي همگاني در سطح ايالات مختلف كشور به راه افتاد. اما با اين حال مجلسين سنا و نمايندگان از قدرت افتاده و مبارزات با بي سوادي متوقف گرديد. اين در حالي بود كه طي سال 1939 براي بار ديگر كميته اي با عنوان (CABE) جهت رفع معضل بي سوادي و تدارك امكانات لازم آموزش بزرگسالان در مقياس وسيع و به عنوان مقدمه اي براي آموزش رايگان و اجباري تشكيل يافت. ريشه كني بي سوادي از جمله اصلي ترين اهداف دولت هند از زمان استقلال كشور طي سال 1947 تاكنون بوده است. در طول نخستين طرح 5 ساله، پروژه آموزش اجتماعي كه مسأله سوادآموزي را نيز شامل گرديد طي سال 1952 به عنوان بخشي از طرح توسعه ملي معرفي گرديد. اجراي پروژه مذكور با تدارك جديد تشكيلاتي و سازماني مشتمل بر نهادهاي سازمان دهنده آموزش اجتماعي مردان و زنان در سطح پايه و نهاد آموزش اجتماعي اصلي در روند اجراي طرح صورت گرفت.