مبانی نظری وپیشینه تحقیق راهبرد تصمیم گیری مجدد

مبانی نظری وپیشینه تحقیق راهبرد تصمیم گیری مجدد

مشخصات این متغیر:
منابع: دارد
پژوهش های داخلی و خارجی: دارد
کاربرد این مطلب: منبعی برای فصل دوم پایان نامه، استفاده در بیان مسئله و پیشینه تحقیق و پروپوزال، استفاده در مقاله علمی پژوهشی، استفاده در تحقیق و پژوهش ها، استفاده آموزشی و مطالعه آزاد، آشنایی با اصول روش تحقیق دانشگاهی
نوع فایل:wordوقابل ویرایش

راهبرد تصمیم گیری مجدد
مقدمه:
پایه اصلی راهبرد تصمیم¬گیری مجدد این است که یک فرد در کودکی خود از سوی والدین، نزدیکان و دیگر افراد یک سری پیام¬هایی دریافت کرده و در پی آن تصمیماتی گرفته¬است و به دنبال آن نمایشنامه زندگی خود را می¬نویسد. در درمان از مراجع خواسته می¬شود که به صحنه اصلی که مرتبط با شکل فعلی¬اش است برگردد و مراجع روی احساسات، رفتار، ارتباطاتی که در آن زمان داشته صحبت می¬کند و توضیح می¬دهد و درمانگر به او کمک می¬کند تا او بتواند تصمیمات جدیدی بگیرد. این راهبرد به فرد کمک می¬کند تا بتواند داستان جدیدی در مورد زندگی¬اش بنویسد. درمانگر مسئولیت انجام مراحل را به عهده می¬گیرد (تا حدی شبیه به رهبر گروه)، امّا مسئولیت انتخاب¬ها بر عهده مراجع است. (آلن،2009)
باب و مری گلدینگ از این نظریه پیروی می¬کنند که وقتی شخص در مورد مشکلی گیر کرده¬است این بدان معنا است که دو بخش از شخصیت او با نیروی یکسان به دو جهت مخالف فشار وارد می-آورند. نتیجه تنها این خواهد¬شد که شخص انرژی زیادی را صرف می¬کند ولی به هیچ¬جا نمی¬رسد، این وضعیت تنگنا نامیده می¬شود. گلدینگ نظریه¬اش را با به تصویرکشیدن تنگناها به عنوان چیزی که بین حالات مختلف من اتفاق می¬افتد، بسط و توسعه داد. در درمان برطرف¬کردن تنگناها معمولاً با روش گشتالت، معروف به « روش دو صندلی رو¬به¬روی هم » انجام می¬پذیرد. مراجع بخش¬های متضاد خودش را در صندلی¬های مختلف تصور می¬کند، سپس به نوبت خودش هریک از آن بخش¬ها می¬شود و گفت¬وگویی را به منظور حل تضاد انجام می¬دهد. در طی این روند، احساس¬های سرکوب-شده «کودک» ممکن است اغلب به سطح بیایند. (استوارت و جونز، 1987، ترجمه دادگستر، 1386)
کاربرد نظریه تحلیل تبادلی به همراه تکنیک¬های گشتالت با هدف رسیدن به قرار داد مراجع است. این روش خیلی ساده است، ابتدا از مراجعین خواسته می¬شود تا احساسشان را که تجربه می¬کنند توضیح دهند و آن¬ها را به زبان خودشان بیان¬کنند. بعد از مراجع خواسته می¬شود که شرایط مشابه آن در کودکی داشته را توضیح¬دهد. فرض این فرآیند این¬است که در شرایط پراسترس مردم راه¬های آشنای دیدن دنیا را تجربه می¬کنند و الگوهایی را که به موازات تصمیمات گذشته¬شان است را دوباره عمل می¬کنند. بعد از اینکه با صحنه نمایش اوّلیه تماس ایجاد شد، تکنیک¬های گشتالت برای بیان احساسی که در ابتدا حل نشده بودند، مورد استفاده قرار می¬گیرند. نتیجه این فرآیند درمان و رشد شخصی فرد است. اغلب مراجعین برای درک عینی شرایط اصلی و اینکه چگونه آن¬ها زندگی¬شان را به پایان رساندن « نمایشنامه اوّلیه » وفق داده¬اند، آمده اند. روش تصمیم¬گیری مجدد برای درمان افرادی که با پیام¬های والدی منفی زندگی می¬کنند، مؤثر است. (سرات، 2002)

چگونگی شکل¬گیری راهبرد تصمیم¬گیری مجدد
امروزه 3 مکتب اصلی در تحلیل رفتار متقابل قابل تشخیص است و درمان¬گران معمولاً از روش¬های تلفیقی استفاده می¬کنند. مکتب کلاسیک که اریک برن ارائه داد، مکتب تصمیم¬گیری مجدد که باب و مری گلدینگ پایه¬گذار آن بودند و نظریه تحلیل تبادلی را با روش¬های درمانی گشتالت ترکیب کردند. مکتب سوم، مکتب نیروگذاری روانی است که شیف پایه¬گذار آن بود. در این مکتب مراجع تشویق می¬شود که به دوران کودکی بازگشت کرده و سپس فرصتی می¬یابد تا خود را دوباره انجام¬دهد. (جونز و استوارت، 1987، ترجمه دادگستر، 1386)
تحلیل تبادلی بعد از استقبال مردم در دهه1970، به دلیل زبان اسرارآمیز و ضعف پژوهشی به تدریج جایگاه خود را به عنوان یک نظام روان¬درمانی شاخص، از دست داده¬است. با این حال تحلیل تبادلی نیروی مقوله قدرتمندی برای دیدگاه¬های میان¬فردی بوده¬است. آینده تحلیل تبادلی در ترکیب¬شدن آن با نظام¬های دیگر روان¬درمانی نهفته است. تحلیل تبادلی در زوج¬درمانی، خانواده¬درمانی اغلب با نظریه سیستمی ترکیب می¬شود. راهبرد تصمیم¬گیری مجدد، تحلیل تبادلی را با گشتالت¬درمانی پیوند می¬دهد و بسیاری از تحلیل¬گران تبادلی خود را با مکتب وجودی ارتباط می¬دادند. (پروچسکا و نورکراس، 2007، ترجمه سید محمدی، 1389)
شالوده متون تحلیل تبادلی این است که، موضع زندگی هرکس را می¬توانیم تغییر دهیم همچون اشخاص این مواضع را با نوعی تصمیم¬گیری اتخاذ کرده¬اند. در تحلیل تبادلی به این کار، « تصمیم-گیری مجدد» می¬گویند. یعنی «واقف¬شدن بر اطلاعات ضبط¬شده، منسوخ¬داشتن آن¬ها و اتخاذ تصمیمات جدید» (منینگر، 1994، ترجمه فیروز بخت، 1384)