پاورپوینت بررسی معماری و بنای شاه عبدوالعظیم (شهر ری)

– ري كهنه باستاني
– 2 ري مستحدث ادوار بعد (به عهد اسلامي )
بخش اوّل ري " پيش از اسلام" آن قسمت از شهر ري است كه در جنوب چشمه علي ميان باروي عظيم و پهناوري كه بزمانهاي پيش از اسلام پي افكنده شده، واقع بوده است و آنرا " ري برين" يا " ري عليا" مي گفته اند و اندك اندك از سوي جنوب شرقي گسترش مي يافته است .
بخش دوّم ري قرون اسلامي ، آن قسمت است كه در جنوب شرقي بخش نخستين ، و جنوب كوه بي بي شهربانو بنياد يافته بوده است و آنرا " ري برين" يا " ري سفلي" مي ناميدند. و برگرد آن خندقي وسيع حفر كرده بوده اند .) .
– نام هاي ري
پيش از اسلام در كتاب توبيت (Tobit) از ضمائم غيررسمي منسوب به تورات نام ري بصورت "راكس" (راجس) و در ژويت (Tuditn) يكي ديگر از ضمائم تورات به نام "راگو" در اوستا "رغه" در كتيبه بيستون "رگا" آمده است.
به زمان ساسانيان آنجا را " ري، ري اردشير، رام اردشير، ريشهر و نيز رام فيروز" مي ناميدند.


• معماري و ساختمان
• آستان مقدّس حضرت عبدالعظيم عليه السّلام همانند ديگر زيارتگاه هاي بزرگ و معتبر در آغاز امر، شامل بناي حرم يعني قسمت اصلي و مركزي آن بود و به تدريج در طول سده هاي مختلف بناها و متعلّقات ديگر متّصل بدان و پيرامون آن احداث شد و بصورت مجموعه بزرگ كنوني مشتمل بر حرمها، رواقها، مسجد ،ايوانها، صحن ها و ديگر آثار مربوطه و وابسته به آن در آمد كه بقاع (دوبقعه) امامزاده حمزه عليه السّلام و امامزاده طاهر عليه السّلام نيز در همين مجموعه قرار دارد.
بناي اصلي و نخستين اين آستان يعني حرم آن در نيمه قرن سوّم هجري توسّط " محمّد پسر زيد داعي علوي" تعمير اساسي يافت و درگاه اصلي ورودي آن كه در سمت شمال واقع است، نخست به فرمان پادشاهان آل بويه و سپس به همّت مجدالملك قمي تكميل گشت و آذين يافت.
بناي حرم در قسمت پائين به شكل چهارضلعي و اندازه هر ضلع حدود هشت متر است و مانند همه بناهاي سلجوقي بر فراز چهار گوشه حرم چهار گوشواره يعني چهار طاق مورّب احداث نموده اند و قسمت بالاي آن را نيز بصورت هشت ضلعي ترتيب داده اند و بالاتر از قسمت هشت ضلعي، با احداث طاق بندي هاي كوچك آن را به شانزده ضلعي تبديل و بدين نحو زمينه را براي ايجاد پوشش گنبدي فراهم ساخته اند. (درون حرم در حال حاضر مزين به آينه كاري مي باشد) پوشش زرّين گنبد شامل " طاق ضربي مدوّر" و گنبد بالايي آن با ساقه و بدنه بلند بصورت " مخروطي يا هرمي" بوده كه در زمان شاه طهماسب صفوي تغيير شكل يافته است.