پاورپوینت بررسی انواع قوس در راهسازي

مسير راه را مي‌توان با يك خط شان داد كه آن را محور راه مي‌نامند. هنگامي كه راستاهاي مسير بدست آمد در محل برخورد آنها قوس‌هاي دايره‌اي طراحي مي‌نمايند. در نماي 1 قرارگيري قوس بين دو راستاي مسير نشان داده شده است.

در پاره‌اي از كشورها همانند آمريكا، طراحي قوس بر پايه روش درجه‌بندي قوس D يا α مي‌باشد و برابر است با زاويه مركزي روبروي كمان 100ft (30.48متر) كه به طور قراردادي برابر است با
(با تبديل راديان به درجه)D=100ft/R
(شعاع به متر)D=1746.37/R
(شعاع به فوت)D=5729.578/R
منظور از درجه قوس، ميزان انحنا يا تيزي قوس (سختي) مي‌باشد. هرچه D يا α كمتر باشد (شعاع قوس بيشتر گشته)، قوس ملايم‌تر و نرمتر است و رانندگي در اين قوس‌ها آسان‌تر است. هرچه D بيشتر باشد، قوس تيزتر و رانندگي بر روي اين قوس دشوارتر (با كاهش سرعت) مي‌باشد.

اينگونه قوس‌ها بيشتر در جاده‌هاي فرعي و يا در برشگاه‌ها (تقاطع‌هاي غيرهمسطح) استفاده مي‌شود. هنگامي كه بين دو قوس هيچگونه مسير مستقيم نباشد و دو قوس در كنار همديگر قرار گرفته باشند، بطوري كه انتهاي يك قوس، ابتداي قوس ديگر باشد، آنها را قوس آميخته يا قوس‌هاي مركب مي‌نامند. مركز يكي از قوس‌ها بايد روي شعاع ديگري باشد. بهتر است از اين قوس‌ها براي راه‌هاي اصلي كشور چشم‌پوشي گردد، زيرا امكان اجراي بر بلندي و قوس‌هاي پيوندي (كلوتوئيدي) در اينگونه قوس‌ها پردردسر و غيراصولي مي‌باشد. در بيشتر موارد خودرو هنگام پيمودن اين قوس‌ها بايد سرعت خود را كاهش دهد.