جاده در ايران باستان

عنوان مقاله: جاده در ايران باستان
قالب فایل: WORD

* بخشی از ابتدای مقاله:

از گفته هاي هرودت و نوشته هاي ديواني گنجينه‌ي تخت جمشيد بر مي آيد که همه‌ي کشورها با شاهراه ها با پايتخت هاي شاهنشاهي در پيوند بوده اند در نوشته هاي تخت جمشيد ، گذشته از راه مهم ميان شوش و تخت جمشيد، راه هاي بلخ ، کرمان ، هند ، آراخوزيا و گندار، هرات ، ساگارتيا ، ماد ، بابل، مصر و سارد‌ياد شده است پايتخت هاي شاهنشاهي (پاسارگاد، پارسه شهر، شوش، بابل، همدان) با جاده هاي بزرگي که‌يک چهار پهلويي را پديد مي آورد به هم پيوند مي خورده است که از ميان آنها راه شوش به پارس شهر شناخته شده ترين است از شوش به همدان، شاهراه از لرستان نمي گذشت، چراکه اين راه بد، باريک و شيبدار بوده است، پس جاده از دشت بابل و از بيستون به فلات ايران مي رفته است از همدان جاده‌ي ديگري از گاباي (اسپهان) تا پارس مي آمد و تا بندر بوشهر در خليج پارس امتداد داشت هم چنين پايتخت ها به همه‌ي کشورهاي شاهنشاهي راه داشته اند در پاختر(شمال)، همدان از راگا (ري) و گرگان به بلخ مي پيوست در نيمروز(جنوب)، پارس از کرمان به آراخوزيا و گندار و از آنجا به دره‌ي سند‌يا بلخ مي رفته است در خوربران(غرب)، دو شاهراه در آغاز از شوش به اربل رفته، از آنجا‌يکي از ارمنستان به آسياي کوچک و به سارد مي رفته است و ديگري به سوي دمشق و مصر شاهراهي که از شوش به سارد مي رفت مورد اشاره‌ي نويسندگان باستان است؛ اين راه که بيش از دوهزار و ششصد کيلومتر درازا داشت و دربردارنده‌ي صدو‌يازده ايستگاه و چاپارخانه بود را به گفته‌ي نويسندگان، کاروان ها در نود روز مي پيمودند؛ در حالي که پيک هاي شاهانه ‌يک هفته!...