تدبیر و آینده نگری

در میان تمام آفریدگان خداوند، انسان یگانه موجودی است که توان دگرگون کردن اساسی محیط اطراف خویش را دارد. انسان از غارنشینی به آسمان خراش نشینی و از راه رفتن بر روی خاک به تسخیر کرات و آسمان نایل شده و تنها موجودی است که می تواند از چگونگی آنچه در اطراف خود می گذرد بیاموزد و علم خویش را افزایش دهد چرا که به سبب نوع خاص ارگانیسم خویش توانی فراتر از سایر موجودات دارد.
برنامه ریزی و آینده نگری یکی از اساسی ترین تفاوت های نوع انسان با سایر انواع جانداران است. انسان ها با ابزارهای ارتباطی گوناگون دانش و تجارب حاصله را کسب می کنند و در اختیار نسل های آینده قرار می دهند تا موجبات رشد و تعالی را در آیندگان پدیدار سازند. می توان اذعان کرد که امید به آینده تنها عامل تلا ش و کوشش در میان انسان ها است. انسان ها به آینده دلخوشند و این دلخوشی سبب می شود تا آنچه را که امروز هست تحمل کنند و با ناملا یمات بسازند تا در لحظه موعود جام کامیابی را لا جرعه سر بکشند.